Inleiding evaluatie desoriëntatieprobleem
Het probleem bij het item ‘desorientatie’ is dat er in de praktijk een andere definitie wordt gehanteerd dan in de MZG-classificatie. In de klinische praktijk verstaat men onder de term ‘desoriëntatie’, de onbekwaamheid van een persoon om zich te oriënteren in tijd, ruimte of persoon. Desoriëntatie kan het gevolg zijn van een fysisch (bv. inspanning), psychisch (dementie) of chemisch probleem (iatrogeen effect van medicatie of electrolytenstoornissen). ‘Desoriëntatie’ is slechts één dimensie van een breder construct, namelijk ‘verwarring’. Verwarring omvat begrippen zoals desoriëntatie, delirium, hallucinaties,...
Binnen de MZG-classificatie wordt echter een ruimere definitie gehanteerd voor de term desoriëntatie. Het begrip desoriëntatie omvat de termen verwarring, delirium, dementie en hallucinatie.
In het zoeken van meetinstrumenten gericht op desoriëntatie, hebben we ons laten leiden door de definitie van desoriëntatie zoals
gehanteerd door MZG. Er bestaan een groot aantal meetinstrumenten en deze dekken verschillende aspecten van de MZG-definitie;
de ene schaal is dan ook meer specifiek dan de andere. Meerdere van deze meetinstrumenten sluiten ook aan bij andere MZG-items
zoals gedrag en cognitie.
In dit onderzoek richten we ons op de literatuurstudie en een gedetailleerde evaluatie van de verschillende meetinstrumenten m.b.t.
desoriëntatie (inclusief
de verschillende dimensies van verwarring, ...). De keuze voor een bepaald meetinstrument wordt overgelaten aan de onderzoeker zelf
naargelang zijn/ haar affiniteit met de schaal en de karakteristieken van de patiënten